بانوری
زمان و شیب رساندن دمای جسم به دمای حداکثر نرخ گرمایش می باشد. قطعه جوشکاری شده باید با میزان مشخصی از حرارت گرمادهی شوند، زیرا اگر میزان گرما مورد توجه قرار نگیرد، قطعه مورد نظر به دلیل توزیع حرارتی نامناسب در معرض تشدید تنش قرار می گیرد و باعث تنش و ترک خوردگی احتمالی می شود.
دامی نه دشت (دمی حداد)
دمای ثابت و مشخصی که جسم در آن دما به مدت زمان مشخصی نگه داشته می شود را دمای نگه داشت گویند. بازه دمایی مشخصی برای نگهداری فلز جوشکاری شده در آن وجود دارد تا از سطح تنش ها بطور موثری کاسته شود. دمای نگه داشت با توجه به جنس اجزای اتصال سازه به طور معمول بین 600 تا 760 درجه سانتی گراد تعیین می شود.
زمان نه دشت
مدت زمان مشخصی که جسم در دمای حداکثر نگه داشته می‌شود را زمان نگه داشت می گویند. این مدت زمان موجب می گردد تا گرما به صورت یکسان در سراسر ضخامت توزیع شود. زمان مناسب نگه داشت که یک ساعت به ازای 20 تا 25 میلی متر ضخامت می باشد، برای کاهش سطح تنش پسماند الزامی است و با توجه به ضخامت اتصالات تعیین می گردد.
روایت سامیچ
به زمان و شیب رساندن دمای جسم به دمای محیط و خنک نمودن آن نرخ سرمایش گفته می شود. نرخ سرمایش نیز باید مورد توجه قرار گیرد تا از ایجاد تنش و ترک خوردگی حاصل از آن به دلیل توزیع نامناسب حرارت پرهیز گردد.